Acceptatie is een onderwerp dat op vele gebieden van ons leven speelt en waar we waarde aan hechten. Iedereen wil geaccepteerd worden en ergens bij horen, of het nu gaat om je familie, op school, op je werk, in je vriendenkring, in de groep vrijwilligers, in de buurt waar je woont … Dat geldt voor iedereen. We willen allemaal het gevoel hebben dat we waardevol en geliefd zijn en dat we iets betekenen in de wereld. Als je hobby’s, gedachten en gevoelens met iemand kunt delen die je vertrouwt en met wie je je verbonden voelt is dat een fijn gevoel. Het betekent dat je elkaar accepteert zo als een ieder is.

 

Iedereen kent het gevoel van eenzaamheid en iedereen maakt dit ook mee in zijn/haar leven.

Dat is nu eenmaal zo en er bestaan geen uitzonderingen voor. Het is een feit dat we beter kunnen accepteren. Daarom is er ook niets mis mee om je af en toe eenzaam te voelen. In de huidige tijd waar alles meer, sneller, groter en verder moet is het juist van onschatbare waarde om jezelf toe te staan om daar tegenin te gaan en juist uit deze Ratrace te stappen door momenten alleen maar voor jezelf te nemen. Even afstand van alles en iedereen, even bijtanken en ontspannen. Deze tijd alleen met jezelf is goud waard.

 

Een ander verhaal wordt het echter als de tijd van afzondering een gewoonte wordt waar je uiteindelijk last van krijgt.

De bedoeling van accepteren is niet om erin te verzanden en bij alles te zeggen: ’ik moet nu eenmaal accepteren dat het zo is’. Wat het ook maar is.

Je moet niet accepteren dat:

• Een ander je kleineert.
• Je lichamelijk of psychisch mishandelt wordt.
• Iemand je behandelt alsof je niets waard bent.
• Jezelf verwaarloosd door te veel en te vet te eten en ziek wordt. Of juist te weinig eten.
• Je wegkwijnt en je eenzaam voelt en dat een last voor je is.

 

Het gaat er altijd om: Wat kun jij zelf aan deze situatie doen? en Wat ben je bereid om er zelf aan te doen?

Kun je niets doen, dan is het beter om te zien hoe je er voor jezelf het beste van kunt maken. Kun je er wel wat aan doen – doe het dan!

Je kunt jezelf zien als een boom die gesnoeid werd. Door het snoeien kun je weer uitgroeien en – uiteindelijk – sterker worden.

 

Heel vaak nemen we genoegen met een situatie en ‘accepteren’ deze zo als die is doordat we bang zijn om pijn te lijden of gekwetst te worden. Leuke dingen, waardoor we ons goed voelen accepteren we veel gemakkelijker, maar pijn of lijden? Dan toch liever de omstandigheden aanvaarden dan op zoek gaan naar wat de werkelijke oorzaak is van waardoor we pijn voelen. En uit angst voor verandering en het niet-weten wat er dan komt, laten we het liever, tóch? Het domme is dat je niets werkelijk kunt accepteren wat je niet kent, waarvan je niet weet wat het is. Zodoende kun je er ook niets aan doen en zal je je eeuwig rot voelen.

Wil je dat werkelijk?

 

Als eenzaamheid de overhand krijgt en te lang doorgaat wordt het steeds moeilijker. Het is zo belangrijk om mooie dingen op te merken die het leven leuk maken, maar de invloed van je brein dat de wereld steeds vanuit een eenzamer perspectief waarneemt, maakt het haast onmogelijk om nog mooie dingen te zien, laat staan te accepteren dat ze er werkelijk zijn. Helemaal lastig is het dan ook om jezelf te accepteren zo als je bent, vooral op momenten dat je je eenzaam voelt.

 

Hoe moeilijk het ook is – de enige manier om hier een einde aan te maken is verandering.

Om de situatie te veranderen moet iets in jezelf veranderen. De eerste stap is het om je bewust te worden waar je precies last van hebt. Vaak is dat een gevoel dat onder alle uiterlijke verschijnselen ligt.

 

Een voorbeeld uit mijn eigen leven:

 

Op mijn werk zijn er veranderingen bezig die ook financieel voor mij van grote invloed zijn. Mijn eerste reactie is weerstand en rebelsheid, er fel tegenin willen gaan. Zal dat wat uithalen? Nee, de veranderingen zullen tóch doorgevoerd worden.

Onder mijn weerstand zit woede. Hoe durven ze dat te doen? Waarom moet dat zo en kan dat niet anders? Ben ik de enige die daar moeite mee heeft?

Onder mijn woede ligt dus onzekerheid en angst. Wat, als ik er niet in mee ga? Ben ik dan mijn baan kwijt, mijn inkomen, mijn contacten met collega’s, klanten, mijn auto, mijn huis…?  Dit kan dus heel ver gaan.  

Uiteindelijk kwam ik op wat mij werkelijk het meeste raakte: mijn voornaamste waarde van vrijheid en onafhankelijkheid. Ik voel me dusdanig in het nauw gedreven doordat ik niet eens gevraagd werd en voor de feiten gezet wordt. Het dwingt mij om een keuze te maken: Ben ik bereid om met de veranderingen mee te gaan om mij veilig te voelen en dat ik erbij mag blijven horen met het gevolg dat ik dan ook niet moet mopperen? Of is mijn onafhankelijkheid voor mij zo belangrijk dat ik kies om eruit te stappen en niet mee te doen en accepteer ik dat ik mijn weg alleen moet uitstippelen en gaan?

Doordat ik mijn kijk op de situatie veranderd heb en uit heb gezocht wat de werkelijke oorzaak achter mijn weerstand is ben ik nu in staat om de voor mij juiste beslissing te nemen waar ik helemaal achter sta.

 

Het is dus belangrijk om eerst te weten waar je mee te maken hebt, de bewustwording. Als je weet dat eenzaamheid de oorzaak is en je dit accepteert is het goed om er aandacht aan te besteden, want door die aandacht komt naar boven wat je kan helpen om werkelijk uit de eenzaamheid te stappen. Niet alleen voor eventjes, maar voorgoed. Daarnaast is jezelf steeds meer accepteren zoals je bent en daarmee steeds meer vervulling in je leven ervaren een prachtig bijkomend resultaat.

 

Mogelijkheden zijn:

• Er met iemand over praten die je vertrouwt.
• Dingen doen waar je blij van wordt.
• Als dat niet lukt kun je een coach of psycholoog benaderen.
• Kom je erachter dat er een trauma van vroeger speelt adviseer ik je om een therapie te zoeken die bij je past. (bijvoorbeeld EMDR, NLP, hypnotherapie)

 

Raak je ervan in de war en klap je dicht, dan kun je ook altijd een gratis Skype-sessie van 30 min met mij aanvragen. Dan kijken we er samen naar wat het beste bij jou past. Je kunt de Sessie hier aanvragen