Hallo mooi mens. Ik ben Kathrin Neckermann van Vrouw in Kracht. 

Hoe alles begon…

Ik ben opgegroeid in Duitsland in een gezin met 2 kinderen, waarvan ik de oudste ben. Mijn 8 jaar jongere broer is zwaar spastisch en kan haast niets (meer) zelf doen.

Toen ik ongeveer 18 jaar oud was heb ik hardop het besluit uitgesproken om zelf geen kinderen te willen, omdat ik ervan overtuigd was dat ik later voor mijn zwaar gehandicapte broer zou gaan zorgen. Dat zou betekenen dat vanaf dat moment mijn eigen leven acuut ophoudt en mijn wereld zich alleen nog maar om hem zou draaien. Dan zou ik een ‘kind op levenstijd’ hebben. Ik kon mij niet voorstellen hoe ik dat met het hebben van een eigen gezin zou moeten combineren en besloot daarom geen eigen kinderen te willen. Een vrij naïeve gedachte met grote gevolgen. Ik wist niet dat deze overtuiging zo sterk was dat er ook inderdaad geen kinderen in mijn leven kwamen.

Het voelen van de pijn…

Pas rond mijn 40e kreeg ik er serieus last van doordat ik me er steeds meer van bewust werd dat ik als alleenstaande zonder kinderen zelf moest zorgen dat ik mensen om me heen heb waar ik me goed bij voel. Ineens werd ik bang om alleen dood te gaan. Vooral na het overlijden van mijn moeder, waardoor ik met het steeds kleiner worden van mijn familie geconfronteerd werd.

Mijn intieme relaties waren gekenmerkt door de drang om te ‘pleasen’ en het verlangen naar waardering, verbondenheid en liefde wat onzekerheid, me laten manipuleren en herhaaldelijk bedrogen worden tot gevolg had. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik beter af was zonder een partner en al die ellende.

Toch voelde ik iets in mijn leven ontbreken. Steeds meer werd ik mij ervan bewust dat ik in de meeste dingen er écht alleen voor stond en hoe mij dat op een negatieve manier beïnvloedde – in mijn denken, in mijn doen, in de manier waarop ik contact maakte met anderen, mijn welzijn, mijn kracht en energie

Het resultaat van niet om kunnen gaan met de pijn

Over de jaren heen heb ik me steeds meer teruggetrokken, contacten vond ik spannend en eng. Ik ging nergens meer heen en stortte me uitsluitend op mijn werk (waar ik ook steeds in mijn eentje werk).

‘Waar was mijn levensvreugde en spontaniteit gebleven?’, vroeg ik me af. Ik miste het heel erg, maar wat ik ook probeerde, het kwam niet terug. 

Ik gaf de schuld aan mijn ‘foute’ relaties, waarin ik keer op keer liefde, waardering en bevestiging zocht en ik niet door had dat ik me steeds verder verwijderde van mijzelf. Doordat ik steeds meer een muur van wantrouwen en achterdocht om me heen had opgebouwd trok ik ook alleen maar mensen aan die ook ‘ontoegankelijk’ waren. Daarmee had je ineens met twee muren van zelfbescherming te maken en gaven we elkaar i.p.v. veiligheid alleen maar meer onveiligheid, frustratie en teleurstelling. Dit bevestigde alleen maar het negatieve beeld dat ik van mezelf en de wereld had. Zelfs mijn spiegelbeeld leek me met afkeuring aan te kijken.

Niemand wil geconfronteerd worden met zijn/haar eigen pijn, dus ging ik me op de ander richten. ‘Hij’ was het probleem, niet ik. ‘Mijn verleden’ was mijn struikelblok, niet ikzelf. Gedurende dit proces vestigden zich steeds meer negatieve overtuigingen over mijzelf, zoals: ‘als ik voor de ander zorg, dan houdt hij van mij’, ‘als niemand last van mij heeft, ben ik lief’… en als gevolg daarvan werkte ik dubbel zo hard om liefde te krijgen. Als dat niet lukte zag ik dit weer als bevestiging dat niemand mij ziet staan en ik het dus niet waard ben om geliefd en met respect behandeld te worden.

 

Zo hield ik zelf mijn opgebouwd overlevingsmechanisme in stand en voelde ik me constant rot, waardeloos, nutteloos, schuldig, boos, verdrietig, vol schaamte, verzet, weerstand en machteloos.

 

In mijn werk als Tolk Gebarentaal had ik wel steeds met andere mensen te maken en dat ging prima, want dan was ik tenslotte in een ‘rol’ die mij goed paste. Één-op-één-contacten lukten wel – zo lang het allemaal oppervlakkig bleef. Maar in groepen wist ik mij haast geen houding te geven. Ik zat er maar stilletjes bij en hoopte dat niemand iets aan mij zou vragen.

Mijn vrienden geloofden niet dat ik mij zó onzeker kon voelen. Mijn vriendenkring werd steeds kleiner en ik durfde haast nergens meer naar toe, want stel dat ik dan iemand tegen zou komen die met mij bevriend wilde raken… Help! Het ging zó ver, dat ik het niet door had dat ik mensen, die mij werkelijk met alle liefde wilden helpen, van me afduwde.

 

Ik begreep toen niet dat ik het zelf was die deze cirkel in stand hield. Ik wilde het wel graag anders, maar had geen idee van hoe en wat en al helemaal niet dat ik zelf er de oorzaak van was.

Het eerste besef

In de vele jaren die ik inmiddels hier in Nederland leef heb ik ontdekt dat ik niet de enige ben. Ik ben niet de enige die moeite heeft om met medelijden, soms zelfs met afkeuring bekeken te worden. Ik ben niet de enige die zich minder waard voelt dan andere mensen die meer vreugde in hun leven hebben en gelukkig lijken.  Ik ben niet de enige die zich afvraagt wat er in hemelsnaam mis met mij is.

En ik ben ook niet de enige die bang is om alleen oud te worden en nutteloos, afgedankt en moederziel alleen achter te blijven.

 

Dat Weten heeft mij geholpen om overeind te blijven.

 

En tóch gleed ik na de laatste mislukte relatie steeds meer in een isolement. Ik verbloemde het door tegen iedereen te vertellen dat ik de drukte van de stad zat was en snakte naar rust en natuur. Voor een deel was dat waar. Het andere deel was mijn angst voor (nog meer) afkeuring en daarmee afwijzing en mijn onvermogen om nog op een normale manier met andere mensen om te gaan.

Het begin van de heling

Pas doordat ik in mijn drang naar kennis en zelfontwikkeling ineens steeds vaker en op verschillende manieren het thema ‘eenzaamheid’ tegenkwam begon ik langzaamaan overeenkomsten met mijzelf te herkennen. Vooral en dankzij de tip van een vriendin over het televisieprogramma “Nooit meer alleen” waarin het erom gaat te leren hoe je eenzaamheid om gaat buigen in levensvreugde. En ik besefte, dat eenzaamheid een heel langzaam, slopend en erg gemeen proces is, dat je zelf niet door hebt en wat je leven steeds meer kleur en vreugde onttrekt. Het slurpt je kracht weg totdat je bijna al je zelfvertrouwen kwijt bent.

 

Je kunt dan nog wel in de buitenwereld functioneren doordat je geleerd hebt om goed toneel te spelen en ‘persoonlijkheidsmaskers’ te dragen. Niemand die door heeft, jezelf inclusief, hoe ver je daadwerkelijk van jezelf verwijderd bent…

 

Hoewel het televisieprogramma over ouderen ging herkende ik er zó veel van mezelf in en zag ik het ook steeds meer in de wereld om mij heen. Ik nam vanuit een impuls contact op met de cursusleidster van het programma, Jeannette Rijks. Mijn intentie was het om te kijken wat we samen voor eenzame mensen binnen de dovenwereld konden betekenen. Ik werd heel snel uit deze droom geholpen, want ik moest er eerst zelf mee aan de slag voordat ze überhaupt aan samenwerking zou denken. Nou, hoe duidelijk kon het zijn? Zodoende ging ik eerst de cursus zelf doen en raakte daardoor zó enthousiast en geïnspireerd, dat ik mij meteen voor de opleiding “specialist Eenzaamheid” aanmeldde.

Het voelde alsof ik eindelijk hét puzzelstukje had gevonden dat richting aan mijn leven kon geven. Naast zelfstandige Tolk Gebarentaal werk ik nu als ‘Vrouw in Kracht’ = als reisgids naar een authentiek leven in vreugde, met vertrouwen en liefde voor jezelf. Daarmee help ik andere vrouwen om ook uit hun strakke cocon te komen en als zich als een vlinder te ontvouwen. Op een eigen, onconventionele manier die werkelijk effectief helpt en niet alleen symptomen verzacht.

Mijn leven nu

Inmiddels weet ik, dat het allemaal in mijzelf zit en dat ik het helemaal zelf in de hand heb.

Pas op het moment dat ik geleerd had om van mezelf te houden was ik in staat om liefdevolle relaties met anderen aan te gaan. Het contact met mijn vader is verbeterd, mijn vriendschappen verlopen soepeler en vreugdevoller en ik ben zelfs weer een nieuwe liefdesrelatie aangegaan.

Ik lééf weer en dat voelt geweldig!

Mijn belangrijkste les uit deze ervaringen is:

Als je je niet afhankelijk voelt van de ander is er ruimte om er gewoon te ZIJN. Je voelt je eigen stevige fundament weer. Het is dus uitermate belangrijk dat je terug in contact komt met jezelf en met je gevoel.

Samen met mijn eerdere opleidingen ‘Energetische Therapie’ en ‘Tellington Touch Practitioner’ waarin heel duidelijk de samenhang tussen lichaam, geest en emoties naar voren komen, heb ik een prachtige combinatie ter beschikking om hier niet alleen mijzelf maar ook jou en vele andere vrouwen te helpen.

Ik doe dit op ‘mijn manier’: praktisch met daarbij de vrouwelijke kracht gebruikend en met aardse spiritualiteit. Niet zweverig, maar met balans tussen hoofd, lichaam en emoties.

Dit is mijn kindje dat zijn eigen licht en kracht in deze wereld brengt.

 

Spreekt mijn werkwijze je aan en wil je jouw leven ook zelf in de hand nemen?

Wil je je gelukkig, waardevol en nuttig voelen? En ben je bereid om naar jezelf te kijken en met jezelf samen te werken?

Neem dan contact met mij op via kathrin@vrouwinkracht.nl

Als persoonlijk contact nog te kwetsbaar voelt kan je hier met mij en mijn werkwijze kennismaken.

Ademloos voor geluk - kom in je kracht!