Met mijn bedrijf ‘Vrouw in Kracht’ is het mijn hartenwens om vrouwen te helpen die worstelen met de last van eenzaamheid, om de weg terug te vinden naar de kracht van comfortabel met je alleen kunnen zijn. Want dat is de basis voor nieuwe, liefdevolle verbindingen met anderen. Deze les leerde ik met vallen, opstaan en keer op keer de confrontatie aangaan met het feit dat ik nog niet zo ver was.
Waar het begon…
Als ik terugkijk op mijn leven zie ik dat ik vanaf mijn vroege kindertijd te maken heb gehad met eenzaamheid, zonder dat ik het wist. Het begon al op mijn vijfde, toen ik voor een operatie naar het ziekenhuis moest en ik niet van mijn ouders afscheid mocht nemen. De onprettige gebeurtenissen tijdens mijn verblijf daar hadden later veel invloed op mijn visie op artsen en verzorgingspersoneel.
Ik groeide op als zus van een zwaar gehandicapte jongere broer naar wie door dit gegeven veel meer aandacht naartoe ging. Het gaat te ver om alles op te noemen, maar dit waren mijn vroegste ervaringen met het gevoel van eenzaamheid, waar ik toen geen woorden aan kon geven.
‘Way of life’
Het omgaan met dit gevoel werd een ‘way of life’ en voelde normaal voor mij, hoewel ik er last van had. Zo gedroeg ik me of onderdanig naar leeftijdsgenoten toe of reageerde agressief op uitdagingen van scholieren jonger dan ik. Ik koos steeds de kant van de zwakkeren met het risico om zelf gepest te worden. Ik wist niet goed waar ik hoorde en vluchtte in mijn eigen wereld die gevoed werd door boeken en later films. Ik wilde niet naar vakantiekampen met andere kinderen en toen ik een keer (met de beste bedoelingen van mijn ouders) gewoon meegestuurd werd vond ik het verschrikkelijk en huilde ik de hele tijd. Op relatiegebied trok ik steeds verkeerde vriendjes aan en kon er ook niet mee omgaan als iemand werkelijk goed voor me was.
De schrik
Pas vanaf mijn 40e werd ik mij bewust van dit altijd aanwezige gevoel en de problemen die ermee gepaard gingen en mijn leven leek ineens zinloos. Ik vroeg me af wie het überhaupt interesseert dat ik besta en was ineens bang dat ik dood zou gaan zonder dat het iemand op zou merken en dat het zelfs niemand kon schelen.
Op enkele vriendinnen na was er niemand met wie ik persoonlijke dingen deelde. Dit deed ik niet eens met mijn familie, want zij begrepen mij toch niet helemaal en maakten dat ook duidelijk. Familiebezoeken bezorgden mij elke keer stress. Doordat ik al meer dan 20 jaar een eigen leven in het buitenland leid, helemaal in mijn eentje, zonder kinderen en zonder partner word ik gezien als een vreemde eend in de bijt. Langs de ene kant ging ik met tegenzin naar mijn familie in Duitsland toe, maar aan de andere kant was het ook fijn. Toch liep ik er elke keer tegenaan dat niemand naar mijn leven vroeg, naar hoe ik me voelde, wat voor mij belangrijk was en tot op de huidige dag is dat nog steeds zo. Ik luisterde vooral naar de verhalen van familieleden en stortte me op het verzorgen van mijn gehandicapte broer.
Hoewel ik er een hekel aan had te doen wat er van mij verwacht werd, deed ik het toch elke keer automatisch, want het voelde veilig en was de kans klein dat ik bekritiseerd of gekwetst kon worden. Op het moment dat ik weer vertrok werd ik mij ervan bewust hoe fijn het is om een warme thuisbasis te hebben met vertrouwde, dierbare mensen en werd ik heel verdrietig om dat achter te laten. Het vooruitzicht om weer terug te keren naar mijn lege huis, waar niemand mij verwelkomt of blij is dat ik er weer ben voelde ondraaglijk.
Door het overlijden van zowel mijn moeder als mijn oma werd ik me er pijnlijk van bewust, dat de kring van vertrouwde, dierbare mensen om me heen steeds kleiner wordt. Elk afscheid was pijnlijk en verdrietig en benadrukte het feit dat ik nog steeds alleen was en geacht werd zelf een gezin te hebben. Dat dit er niet is geeft een gevoel van nutteloosheid, waardeloosheid.
Wat heeft het voor zin dat ik besta?
Binnen mijn relaties miste ik het heel erg om dingen te delen die mij aan het hart lagen. De enige reacties die ik kreeg gingen van belachelijk maken, over negeren, provoceren, manipuleren tot mij ronduit voor gek verklaren. Terugtrekken leek de enige veilige optie te zijn en dus na de laatste mislukte relatie geen contacten meer aan te gaan. In het begin gaf het rust en zekerheid, maar over de jaren heen groeide de angst om niet meer te weten hoe je met anderen om moet gaan – al helemaal op een leuke manier. Ik merkte op, dat ik erg onhandig was geworden en soms dingen zei die anderen op een afstand hielden terwijl ik graag meer nabijheid wilde. Het lukte gewoon niet.
Elke keer dat ik met andere mensen te maken kreeg moest ik innerlijk omschakelen. Oppervlakkige gesprekken lukten nog wel, maar zodra het persoonlijker werd klapte ik dicht, zei ik stomme dingen of brak ik het contact af. Ook vanzelf contact opnemen met mensen die ik graag eens zou willen spreken durfde ik niet uit angst om stom gevonden en afgewezen te worden.
Mijn redding was mijn werk als Tolk Gebarentaal waar ik me dan ook op stortte. Door ervoor te zorgen dat anderen (dove mensen) gehoord en gezien werden voelde ik me beter. Maar ook na elke werkopdracht zakte ik weer terug in mijn lege en eenzame bestaan.
Ben je klaar om een dialoog met je eigen eenzaamheid te starten? Doe dan mee aan onze maandelijkse SOLO Zoom Sessie!
Elke maand bespreek ik een stukje eenzaamheid dat voor iedereen herkenbaar is en wat ik gedaan heb, vanuit mijn SOLO methode, om die comfortabel voor mezelf te maken. Steeds een stukje meer ga je jouw eenzaamheid begrijpen en ga je aan de slag met de pijnlijke redenen erachter. Je luistert mee of je doet mee, de keuze is aan jou. Je hoeft dit niet alleen te doen, niet meer.
SCHRIJF JE IN voor de eerstvolgende SOLO Zoom Sessie op vrijdag, 12 oktober om 20 uur en beleef je eenzaamheid vanuit een hele andere hoek.
Voor maar 7,95 euro start je met ons jouw reis van pijnlijke eenzaamheid naar comfortabel alleen zijn!