Als ik bovenstaande vraag hoor vraag ik me onmiddellijk af:
Wat is ‘raar’?
Wat is ‘anders’?
Wat is ‘normaal’?
We leven met circa 7 miljard mensen op de wereld, daarvan leven al 17 miljoen in Nederland. We leven in een grote smeltkroes van mensen die allemaal ‘anders’ zijn. Ze komen uit verschillende culturen, komen uit verschillende families, hebben hun eigen levensvisie, hangen een eigen geloof aan, hebben verschillende huidskleuren, kledingstijlen…
Geen mens is hetzelfde. Toch proberen wij alles en iedereen in hokjes te stoppen en er een waardeoordeel aan te geven: Dat is goed en dat is slecht. Dat is juist en dat is fout. Dat is mooi en dat is lelijk. Dat is acceptabel en dat niet. Ga zo maar door.
Zelf ben ik het niet eens met dit hokjes-denken, want het kan behoorlijk wat ellende veroorzaken. Het is niet voor niets dat tegenwoordig zo veel mensen een burn-out hebben, naar de psycholoog gaan of gezondheidsklachten hebben.
Natuurlijk kunnen daar verschillende redenen aan ten grondslag liggen, maar als je je afgewezen voelt door anderen, omdat zij je maar ‘raar’ of ‘anders’ vinden terwijl je volstrekt normaal bent, kun je in een neerwaartse spiraal terecht komen. Zeker als je daar gevoelig voor bent doordat je zelfvertrouwen al een knauw heeft opgelopen.
Ben jij het met mij eens?
Binnen mijn familie ben ik de oudste van alle kinderen. Mijn drie jongere neven zijn allemaal getrouwd en hebben twee kinderen. Ik ben de enige die geen kinderen heeft en bovendien ook geen partner.
Op familiefeestjes zitten zij steeds gezellig bij elkaar en kletsen wat af. Aan mij wordt nauwelijks iets gevraagd, terwijl we vroeger als kinderen een heel goede band met elkaar hadden. De laatste jaren ben ik haast niet meer naar familiebijeenkomsten gegaan, want ik voelde me buitengesloten en onzeker omdat ik niet aan de verwachtingen van huisje, boompje, beestje voldoe.
De steeds terugkerende vragen en opmerkingen over dit onderwerp was is meer dan beu. Mijn vader zei eens tegen mij dat ik zo ‘anders’ was en dat ze daarom niet wisten hoe ze met mij om moesten gaan en dat dit de reden was waarom ik me buitengesloten voelde.
Wat is het probleem?
Mijn probleem met deze situatie was dat ik mij veroordeeld voelde. Dat ik zo ‘anders’ zou zijn omdat ik geen kinderen en geen partner heb.
Geloof me, ik had het ook liever anders gehad, maar het is nu eenmaal zo. Dat riep een reeks aan emoties op, waaronder frustratie en machteloosheid toen ik erover nadacht. Ik wilde er een oplossing voor vinden, want me elke keer zo voelen was niet fijn. Dat wilde ik niet meer.
Wat maakt mij nou zo ’anders’ vraag ik me af?
- Dat ik alleen woon?
- Dat ik geen kinderen heb, maar wel een heel lieve hond?
- Dat ik geen standaard kapsel draag?
- Dat ik een goedkopere auto rijd?
Zo kan ik nog veel meer verzinnen.
Heb jij dat ook weleens meegemaakt?
Zijn wij niet allemaal ‘anders’?
Volgens mij is geen enkel mens precies hetzelfde als een ander.
Het is wel een feit dat mensen die (ongeveer) dezelfde mening, levensvisie, interesses, leefstijl et cetera hebben, elkaar makkelijker vinden en er dan vaak een saamhorigheidsgevoel ontstaat. Dat geeft zelfvertrouwen en kracht.
Daar heb ik ook geen moeite mee want ik voel me ook meer aangetrokken tot mensen die op mijn golflengte liggen. Je begrijpt elkaar veel beter.
Dan nóg ben je anders dan de anderen, want jij bent JIJ. Met je eigen trekjes, leuke en minder leuke eigenschappen, je eigen samenstelling van gedachten, behoeftes, emoties, kijk op het leven et cetera. Dat maakt dat je bent wie je bent en hoe je bent.
Wat als jouw ‘anders zijn’ niet gewaardeerd wordt?
Tja, soms heeft dat tot gevolg dat anderen je niet mogen of niet weten wat ze met je aan moeten en dat ze dit op een negatieve manier tot uitdrukking brengen.
Als je daarmee te maken krijgt kan het heel verrassend, overweldigend en frustrerend zijn. Vooral als je niet begrijpt waarom die mensen zo afstandelijk doen.
Ik ben iemand die graag wil weten hoe dat komt, omdat je dan in ieder geval de keuze hebt. Dan kun je jezelf afvragen: Wil ik er iets aan doen (zodat de ander mij dan leuker vind?) of niet (blijf ik bij wat voor mij goed en juist voelt?)? Soms is er geen oplossing voor.
Maar ook hier heb je weer een keuze. Ga je erover door piekeren om iets op te lossen wat niet op te lossen is? Of laat je het gaan en concentreer je je op de dingen die je energie geven en vooruitbrengen?
Laten we eerlijk zijn; als je je alleen maar bezighoudt met het oplossen van iets dat jij als probleem ervaart kost dat heel veel energie en tijd en wordt je daar beslist niet vrolijker van.
Wat wil ik hiermee zeggen?
Als anderen een probleem met jou hebben is dat niet altijd jouw probleem. Vaak is het van degene die naar tegen jou doet, omdat je iets raakt wat die ander niet fijn vindt. Bijvoorbeeld een vervelende herinnering aan een persoon waar jij toevallig op lijkt.
Het kan wel pijnlijk zijn. Je kunt je afgewezen voelen en machteloos. Je kunt er niets aan doen als een ander jou niet mag of niet leuk vindt, maar je kunt wel beslissen hoe je ermee om wilt gaan.
Ben je nieuwsgierig naar hoe je dat voor elkaar krijgt? Of heb je zelf een idee? Laat een reactie achter in de berichten box.
In de volgende blog onthul ik mijn geheim. Dé manier die ook jou gegarandeerd helpt om uit de negatieve cirkel te stappen.
Op de prachtige vrouw die je bent.
Kathrin
Vrouw in Kracht
PS: Deel dit bericht met alle kinderloze alleenstaande vrouwen die jij kent en die er ook baat bij kunnen hebben of dit interessant vinden.
Hoi Kathrin,
Wat heb je een mooie tekst geschreven. Ikzelf heb ook vaak het gevoel dat mensen mij buitensluiten. Zelf heb ik wel kinderen maar mensen begrijpen niet waarom ik zo hard werk en mijn best doe met alles in het leven. Dat komt omdat ik vrij arm was als kind. Ik werk hard om mijn verhaal goed te laten eindigen. Het probleem is dat niemand dit weet want niemand vraagt iets, men denkt je te kennen, denkt dat hun eigen ideeën kloppen, bijvoorbeeld dat ik een normale jeugd heb gehad. En het feit dat mensen niet geïnteresseerd zijn in je achtergrond, dat geeft voor mij een eenzaam gevoel.
Hier had ik het toevallig net met iemand over. Waarom vinden anderen mij raar? Niet van het oogpunt dat het een probleem is, meer afvragend van hoe het komt.
Onze slotconclusie is dat het mij weinig boeit wat anderen van mij vinden en het beeld dat er van mij is dus niet veranderd en ik dus raar gevonden zal blijven worden.
Waarom ik dit onbewust (niet) doe weet ik niet. Waarschijnlijk ben ik gelukkig genoeg; heb ik genoeg mensen om mij heen die zien dat ik niet raar ben en me juist veel “normaler” vinden.
Terug naar jou: de trend dat mensen minder of geen kinderen krijgen is er, dus je bent het nieuwe normaal. Dat vrienden/broers/zussen jaloers zijn op je vrijheden kun je niks aan doen. Dit zal zo blijven totdat je zelf zielig vrijgezel en ongelukkig gaat zitten doen, maar waarom zou je jezelf ongeukkig maken.
Maar ik ben een man zonder verstand van vrouwengevoelens, dus niet te zwaar tillen.
Kaas