Wij mensen leren ons in de loop van ons leven strategieën aan om met situaties, omstandigheden of mensen om te gaan. Vaak zijn dat overlevingsstrategieën om overeind te blijven en ons staande te houden. Vooral in deze snelle tijd en vooral mensen, die daar gevoeliger voor zijn dan anderen.

 

 

Vorige keer hadden we het over het fenomeen snelheidsduivel. Soms kies ik er zelfs bewust voor, bijvoorbeeld trek ik mijn snelheisduivelpakje aan als ik mij onzeker voel. Daar kan ik mij lekker achter verstoppen en vluchten voor dit gevoel en de spanning die dit met zich meebrengt.

 

Herken je de volgende situatie?

 

Je bent op een feestje. Omdat je niemand werkelijk kent of misschien van gezicht, houd je je op de achtergrond en kijk je de kat uit de boom. Dan komt iemand naar je toe en je raakt in gesprek. Zodra je de aandacht van die persoon hebt ga je snel en veel praten. Stiltes vind je lastig, want dan voel je de onzekerheid in je. En Of omdat je bang bent, dat de ander het interesse verliest en weg gaat en je weer alleen blijft staan.

 

Een ander voorbeeld:

 

Je bent op je werk. Je wilt, dat je collega’s en baas je leuk vinden en je waarderen. Daarom werk je keihard: je werkt snel, veel en als het moet ook extra in de hoop, dat dit een garantie biedt op zekerheid, bv om je baan te houden in moeilijke tijden.

Maar de clou is:

Dat werkt niet.

Hooguit tijdelijk. Want dat hou je niet vol!

 

In de eerste situatie kan je misschien de aandacht van je gesprekspartner voor even vasthouden en vind die je boeiend, omdat je zulke prachtige verhalen hebt. Maar het is geen garantie dat die jou als mens ook werkelijk aardig en leuk vindt.

 

In de tweede situatie bereid je de weg voor 2 uitkomsten:

1. of je traint jouw collega’s en baas om jou voor elk klusje in te zetten dat anderen niet willen doen – en maken zo misbruik van jou.
2. of je stevent af in richting Burn-Out.

 

Is dat, wat je werkelijk wilt?

 

In welke van de 2 situaties ben je werkelijk jezelf?

 

In geen van beiden. In beide gevallen zit je verkleed als snelheidsduivel. Wie je werkelijk bent laat je niet zien en ook niet horen. Want wie wil er met jou te maken hebben als ze zien dat je onzeker bent? … denk je dan…

 

Ga eens na bij jezelf:

Welke mensen vind jij zelf het leukst om contact mee te hebben?

 

bijvoorbeeld:

• iemand, die luidruchtig aanwezig is en de spannendste verhalen verteld?
• Iemand, die zich bescheiden opstelt en niemand tot last wil zijn, en die zich vooral op de achtergrond houdt?

 

Met welk soort mensen kom jij gemakkelijk in contact en voel jij je er prettig bij? En hoe komt dat?

Hier ben ik heel benieuwd naar. Dus laat het even weten hieronder in de reactiebox.

 

Wat ik ermee wil zeggen is dit:

 

• Snelheidsduivel spelen is niets anders dan een coping- strategie om met angst/onzekerheid om te gaan…
• Dat is niet wie je werkelijk bent
• Het is wel een deel van jouw persoonlijkheid, die even jouw aandacht vraagt
• Dit deel van jou hoeft niet weg, het mag er gewoon zijn, maar je hebt nu een keuze:
  • Doet het mij goed als ik zo doorga?
    •  dan ga zo door
  • Doet het mij geen goed?
    • merk het gewoon op
    • Als je durft: even kijken wat erachter zit (Waarom doe ik dit nu? Wat probeer ik te verdoezelen?)
    • Wees dankbaar voor het feit, dat je het opgemerkt hebt
    • En doe iets wat je rust geeft en daarmee een beter gevoel over jezelf

 

Hoe werkt dat bij jou?

Wat doe jij om onzekerheid/angst/verdriet etc. te verbergen?

Ik hoor het graag, want dan kunnen we kijken hoe we dat positief kunnen veranderen.

 

Natuurlijk zijn er nog meer strategieën die we als mens inzetten om onzekerheid of angst te verbergen. Maar allemaal hebben EEN ding gemeenschappelijk:

Gebrek aan vertrouwen.

Daar hebben we het de volgende keer wel over…