?
Laatst zag ik deze foto in een kamer hangen. Ik ben er al vaker geweest, maar pas deze keer viel het mij op. En ik kon er niet meer van los komen, want het raakte mij. Precies zo voel ik me de laatste tijd wel vaker. Vooral sinds ik met ‘de Stemfluisteraar’ bezig ben.
Herken je dat? Alles bruist om je heen en jij sta er middenin. Er komen veel dingen op je af waar je nog niks of heel weinig van af weet en dat roept spanning en soms ook angst op. Het kan zelfs overweldigend zijn en dan roep je innerlijk: HELP!
Tegelijkertijd kan je ook de gebalde kracht van de gedachtenstorm in je hoofd in deze scene zien. Al die gedachten over of dat wat je doet wel bij mensen aankomt en hoe mensen erop zullen reageren, of je het zal redden, of je het wel kan of hoe je het moet aanpakken en ga zo maar door…
Toen ik deze foto zag gebeurde er iets in mij. In eerste instantie kreeg ik het benauwd van de hoge golven, waar een ongelofelijke kracht in schuilt. Stel dat die over je heen krijgt! En toen ik naar de man daar in de open deur van de vuurtoren keek snapte ik niet, waarom die daar blijft staan. Hij zou verpletterd worden door de waterkracht en verdrinken. Even later keek ik er met bewondering na. Hoeveel vertrouwen kan een mens hebben! En hoe krachtig is dat!
Is het niet beter om het laatste te doen? Gewoon erop vertrouwen dat de storm over zal gaan en je het overleeft. Hoe vaker je de dingen doet die nu nog nieuw zijn en je de stuipen op het lijf jagen, hoe beter het zal gaan en hoe minder eng het wordt. En ik weet van mezelf, dat ik het dan hartstikke leuk ga vinden.
Hoe zit dat bij jou?