Hoe vaak zeggen we wel niet ‘ik ben zo eenzaam’?

Terwijl eenzaamheid helemaal geen staat van ZIJN is. Je BENT niet eenzaam, ook al wordt dat heel vaak gedacht en ook zo gezegd. We hebben het zo met zijn allen overgenomen. Als je zegt: ‘Ik ben eenzaam’ geef je daarmee aan dat het een vaststaand gegeven is, een onveranderbare situatie, het beeld dat je eraan overgeleverd bent en er niets aan kunt doen.

Maar klopt dat eigenlijk?

Nee! Eenzaamheid is een GEVOEL. Het is zeer zeker geen staat van ZIJN! Het gevoel van eenzaamheid ontstaat als je als mens opmerkt dat je te weinig verbonden bent met andere mensen. Ik gebruik heel bewust ‘verbonden’ en niet ‘contact’, want je kunt heel veel contacten op een dag hebben en je alsnog eenzaam voelen. Dit gevoel van eenzaamheid is een sterk en belangrijk signaal dat je daarvoor waarschuwt.

 

Het verschil tussen contacten en verbondenheid zit hem in de mate van waardevolle, emotionele verbinding op hartsniveau met de mensen waarmee je contact hebt.

 

In mijn functie als Tolk Gebarentaal heb ik contact met mijn klanten, met hun gesprekspartners, met het bemiddelingsbureau, met het UWV. Als ik boodschappen doe heb ik contact met de kassière en soms met andere winkelende klanten.  In mijn woonomgeving heb ik dagelijks contact met buren en mensen die ik op straat tegenkom. Met geen van deze mensen voel ik me diep verbonden, want verbinding betekent voor mij dat ik persoonlijke zaken kan delen die mij bezighouden. Met mijn familie en goede vrienden doe ik dat wel. Daar voel ik mij werkelijk mee verbonden, want deze momenten samen zijn heel waardevol voor mij.

 

Lange tijd had ik niet eens door dat ik me eenzaam voelde. Ik was het zo gewend om alles alleen te doen, alleen thuis te komen, mijn zaken te regelen, te werken, mijn gang gaan, met niemand rekening te hoeven houden… Pas als ik langere tijd bij mijn familie in Duitsland was of vrienden mij bezochten voelde ik ineens de sterke pijn van het afscheid, de leegte, het gemis van de warmte en liefdevolle verbinding. Het was zo confronterend dat het net was alsof ik met een klap voor mijn hoofd kreeg telkens als ik alleen achter bleef.  Het was zelfs zo intens dat er iedere keer tranen stroomden. Zodra ik mijn alledaagse gang van zaken had hervat was het weer goed.

 

Ja, het deed werkelijk pijn en dat is helemaal niet gek. Wetenschappelijk onderzoek laat zien dat bij het gevoel van eenzaamheid hetzelfde deel in de hersenen reageert als wanneer je lichamelijke pijn ervaart, door een val bijvoorbeeld of als je met een hamer op je duim slaat.  Dat geeft duidelijk aan dat je iets VOELT. De pijn die je voelt als je geen verbinding met andere mensen hebt vertalen je hersenen als ‘eenzaamheid’.

 

Wij mensen zijn allemaal met de levensbehoefte geboren om in verbinding met andere mensen te staan. Zelfs al voor onze geboorte waren we verbonden.

Ga maar na: Uit de verbinding van jouw ouders ben jij ontstaan. In de buik van je moeder was je met haar letterlijk en figuurlijk verbonden door de navelstreng. Na je geboorte had je haar nodig om te kunnen leven = gevoed, verzorgd, beschermd te worden. Niemand kan zonder liefde, aanraking, aandacht en acceptatie leven. Hooguit voor zich heen vegeteren, maar niet werkelijk LEVEN.

 

Als je je eenzaam voelt voel je vaak het gemis van één van die dingen, misschien allemaal.

 

Misschien zeg je nu: ‘ja maar, ik vind het heerlijk om alleen te zijn. Ik heb geen andere mensen nodig.’ Dat kan. Niet iedereen heeft dezelfde behoefte aan dezelfde mate van verbinding en contact. De een meer en de ander minder. De een heeft er geen last van eenzaamheid en een ander wel.

 

Het goede nieuws is dat je er wat aan kunt doen. Je bent niet gedoemd om je voor altijd eenzaam te voelen. De meesten van ons lukt het om er zelf weer uit te komen. Maar als je er al langer mee zit en dit gevoel echt een last geworden is dan is het vaak moeilijk om er nog op eigen kracht uit te komen. Mijzelf lukte het op een gegeven moment niet meer.

 

Hoe verbaasd en dankbaar was ik toen voor de tip om naar het televisieprogramma ‘Nooit meer alleen’ op omroep Max te kijken. Wat een eye-opener was dat voor mij! Zo herkenbaar! Dat heeft mijn leven de duw in de juiste richting gegeven en ben ik zelf met de cursus aan de slag gegaan. Het kwam precies op het juiste moment.  Het effect daarvan heeft ervoor gezorgd dat ik de opleiding tot ‘Specialist Eenzaamheid’ heb gevolgd en afgerond zodat ik nu andere mensen kan helpen om ook van eenzaamheid af te komen.

 

Heb ook jij een duwtje in de rug nodig?

Ik zou het erg fijn vinden als je hieronder een reactie achterlaat wat je van het programma vind.