Er was een tijd dat ik dacht op de goede weg te zijn. Ik zette me in, nam stappen en gerichte actie en na een tijdje merkte ik dat er niets van terecht is gekomen. De motivatie was ver te zoeken. Inspiratieloos en met mijn energie op sparvlam dobberde ik voort.

 

Totdat ik opmerkte hoe oncomfortabel, rusteloos of zelfs somber ik me voelde. Ik voelde weerstand tegen die situatie en alles in mij schreeuwde om verandering.

Heb je dat ook eens gehad?

 

Dat had ik met ‘de Stemfluisteraar’, mijn vorige online-zaak. Waar was de passie? De reden waarom ik dit had opgezet? Weg. Het voelde als een gevangenis waarin er geen ruimte was voor inspiratie. Geen idee wat ik wilde of waar ik heen ging. Met de stroom van alledag meegaan was gemakkelijk toch onbevredigend.

 

Het voelde erg oncomfortabel, beknellend, verstikkend, adembenemend, koud, dood. Negatieve emoties, slinkend zelfbeeld en het gevoel van zinloosheid waren het gevolg. Futloos en zonder toekomstperspectief wilde ik me alleen maar terugtrekken en verstoppen.

 

Dat deed ik ook, zonder aankondiging, waarvoor mijn welgemeende excuses. Het sloop er zo in zonder dat ik het zelf in de gaten had.

 

Toen gebeurde dit:

Van een vriendin kreeg ik de tip naar het TV-programma “Nooit meer alleen” te kijken. Het ging over ouderen die eenzaam waren en hoe zij er met hulp uit kwamen. Voor mij was het schokkend, zo herkenbaar. Hoe, wat, ik eenzaam??? Zo veel dingen vielen voor mij op zijn plek en het gevoel groeide: Dit moet anders. Zo wil ik niet leven! Want als mensen boven de 80 het kunnen, dan kan ik het ook!

 

Ik voelde boosheid opkomen, omdat ik nog steeds niet de leiding over mijn eigen leven nam.

 

De opmerkingen vanuit mijn familiekring over dat ik geen partner en geen kinderen heb en het taboe dat er in onze maatschappij over lijkt te rusten waren de zet in deze nieuwe richting. Vanaf dat moment trok het thema “kinderloos zijn en alleenstaand” mijn aandacht en kwam het steeds vaker op mijn pad. Ook het thema “eenzaamheid”.

 

De combinatie van die twee doet mijn hart opengaan en ik voel de sterke behoefte om hier wat mee te doen. Mijn wens is dat de veroordeling van vrouwen die kinderloos gebleven zijn stopt en dat de eenzaamheid die daaruit voort kan vloeien voorkomen of aangepakt wordt. Hier draag ik graag mijn steentje bij met de kennis die ik tijdens mijn opleiding tot eenzaamheidsspecialist heb opgebouwd. Op een positieve manier!

 

Wij zijn mensen net als iedereen: uit vlees en bloed, met gevoelens, wensen en dromen, talenten en een heleboel liefde om te geven!

 

Vind je niet?

 

Het is mijn hartewens dat wij ‘JA’ zeggen tegen onszelf. Dat we de kracht ervaren die in ons ligt en dat we ons leven zelf invulling en kleur geven. Zodat wij levensvreugde voelen, ondanks dat het anders is gelopen dan we hadden gedroomd en gehoopt.

Ieder van ons is – hoe dan ook – een Vrouw in Kracht. Ik noem het ook wel liefdevol ‘VinK’.

 

Vanaf nu ga ik weer regelmatig bloggen. Soms kan het ook een vlog (videoblog) zijn. Over van alles wat met de impact van kinderloos en alleen zijn te maken heeft. Niet alleen de narigheid, maar vooral om al mijn ‘mede – VinKen’ een hart onder de riem te steken en de zware, negatieve lading weg te nemen of tenminste te verzachten.

 

Ieder van ons heeft iets waardevols aan deze wereld te geven. Als we het niet aan onze kinderen of onze partner kunnen geven omdat deze er niet zijn, laten we er voor elkaar zijn. Ieder op haar eigen manier.

 

Ik wil graag mijn ervaringen en kennis met je delen.

 

Op de prachtige vrouw die je bent!

 

Kathrin

Vrouw in Kracht

 

 

PS: Deel dit bericht met alle kinderloze alleenstaande vrouwen die jij kent en die er ook baat bij kunnen hebben of dit interessant vinden.