Begin dit jaar was het de week van het vergeten kind. Nu, in juni, roept de Stichting ‘Het vergeten kind’ nog eens op om aandacht te schenken aan de vergeten kinderen die een eenzame zomer tegemoet gaan.
Maar hoe zit het met ons, wij die geen kinderen hebben?
Misschien niet eens een partner? Is onze zomer wel gevuld met liefde en gelach? Dat is niet voor iedereen zo. Toch hier wordt in het openbaar geen aandacht aan besteedt. Aan de ene kant kan ik best meeleven met de ‘vergeten kinderen’ en ben ik bereid om aan hun actie mee te doen, maar aan de andere kant voel ik ook boosheid.
Boosheid, omdat mensen zo met hun kinderen omgaan, dat zij nergens bij horen en als ‘vergeten’ geclassificeerd worden.
Onrechtvaardigheid, want hoeveel vrouwen wensen moeder te worden en lukt het niet?
Verdriet door het besef dat we allemaal kinderen zijn geweest en hoe wij nu als volwassenen zo gemeen en hard tegen onszelf zijn.
Ook wij zijn vergeten kinderen!
We zijn vergeten dat ook wij kind waren en dat dit kind nog steeds in ons leeft en liefde en geborgenheid nodig heeft.
Soms kan het pijnlijk zijn om een gelukkig kind te zien.
Wat voel je het meest?
Pijn? Verdriet? Frustratie? Woede? Onverschilligheid? Jaloezie?
Wat het ook is, ga eens na wat er werkelijk achter zit. Welk gevoel gaat daaronder schuil?
Heel vaak is het een gevoel niet te voldoen aan de hoge eisen van het leven en de maatschappij, niet goed genoeg te zijn en om daardoor afgewezen te worden – kortom om gefaald te hebben.
Maar waarom zou je je zo slecht over jezelf voelen? Je hebt die straf die je jezelf geeft niet verdient. Het is ook niet nodig. Als je heel eerlijk bent kom je er achter dat het helemaal niet uitmaakt of je een eigen kind hebt of niet om je gelukkig te voelen.
Dat gevoel zit namelijk in JOU en niet in iemand anders.
Wat gun je een kind? Liefde, veiligheid, aandacht, liefdevolle aanraking, geborgenheid, een warm nest, in een veilige omgeving leren en groeien …
Waarom gun je dit jezelf niet?
Ergens op onze levensweg zijn we de gave om onszelf te gunnen wat we anderen graag geven kwijtgeraakt. Toch is het nu de tijd om ons dat weer te herinneren en onszelf een cadeau te geven. Vandaag en elke dag.
Leer weer om spontaan te zijn. Durf weer eens gek te doen. Sta je toe om te genieten. Er is zo veel in ons dagelijks leven dat waard is om opgemerkt te worden en ervan te genieten.
Herinneren je hoe je als kind was.
- Blij en onbevangen.
- Aan het spelen en ontdekken.
- Trots op elk klein ding dat je zelf voor mekaar kreeg. Dat liet je ook zien.
- Je stelde vragen als je iets wilde weten.
- Je durfde boosheid te laten zien als je boos was.
- Je lachte voluit als je blij en gelukkig was.
- Je toonde vrijelijk liefde en vertrouwen. Of juist niet.
- Je wist heel goed wat je wilde en wat niet.
Je was goed zo als je toen was. En je bent goed zo als je nu bent.
Wie bepaald wat hoort en wat niet, heeft niets te maken met de normen en regels die andere mensen voor ons hebben opgesteld. Het enige wat telt is wat voor jou belangrijk, waardevol en acceptabel is. Niets anders.
De geschiedenis heeft al zo vaak laten zien hoe bepaalde mensen probeerden om iedereen hetzelfde te maken, hetzelfde te laten denken en te laten doen. Het is niet gelukt. Gelukkig maar! Hoe triest en saai zou de wereld zijn als we allemaal hetzelfde waren! Denk je dat er dan geen oorlogen en machtsspelletjes meer zouden zijn? Ik denk van niet.
DUS: Vergeet al die regels en normen die anderen hebben opgesteld!
Veel belangrijker is dat jij niet vergeet dat er in jou ook een kind zit.
Haal het uit zijn eenzaamheid en laat het weer opbloeien.
Wat is er in jou weer tot leven gekomen als je je herinnert hoe je als kind was?
Deel het met ons hieronder in de berichtenbox en laat het nog eens opbloeien.
Het is nooit te laat om gelukkig te zijn!
Op de prachtige vrouw die je bent.