Het is vandaag de dag van de hond en ik kan niet anders dan deze keer een Ode uit te brengen aan mijn (helaas 4 jaar geleden overleden) hond Bodan. Het is al lang een verlangen van mij om hem in het zonnetje te zetten en het past prima bij dit onderwerp.

 

Hoe vaak zeggen we wel niet tegen iemand, die alleen is komen te staan – of door het overlijden van een partner, het einde van een relatie, een leeg huis als de kinderen zijn uitgevlogen… of om welke reden dan ook:

‘neem een hond, dat is goed voor je. Je moet weer onder de mensen, dan heb je makkelijk contact.’?

 

In mijn geval had het daar niets mee te maken. Ik had een relatie, maar voelde me daarin niet gelukkig. Met mijn werkt als tolk ging het ook niet zo goed en ik wilde nuttig zijn, iets betekenen. Daarom ging ik in het plaatselijke dierenasiel werken. Mijn eerste hond, Luna’ – een harstikke lieve en mooie Duitse Herder dame, was 1 jaar daarvoor aan kanker overleden en ik wilde iets voor dieren doen.

 

In het asiel deed ik alle taken, vooral schoonmaken. Daar viel mij een Duitse Herder op: graatmager, in een grote kennel, maar hij was nooit buiten. Er stond een briefje bij dat hij al 9 jaar oud is en al 2 jaar in het asiel zit (al 2 x geplaatst en teruggebracht) met een waarschuwing dat hij niet geschikt is voor gezinnen met kinderen en ook anders moeilijk in de omgang. Kortom: bijna niet herplaatsbaar.

Bodan

 

Iets in mij voelde zich tot hem aangetrokken. Ik vroeg of ik hem meer aandacht mocht geven. Dat mocht. Ik wilde hem iets goeds doen door hem ook eens in de buitenkennel te laten gaan. De reactie van de asielmedewerkers klopte: ‘Dat wil die toch niet.’ Daarom vroeg ik toestemming om met hem te wandelen. Dat mocht. Zodra ik hem de riem om deed en we richting uitgang van het asiel gingen zag ik ineens een hele andere hond. Bodan pakte de riem in zijn snuit en trok me zowat naar de deur.

 

We maakten buiten een lekkere lange wandeling en ik testte even of hij commando’s kende. Hij reageerde meteen op ‘zit’ en ‘af’ en ‘even wachten’. Toen we bij een vijver even in het gras gingen zitten rusten kreeg ik ineens een likje over mijn wang. Het ontroerde mij en ik was meteen verkocht. Mijn beslissing stond vast: Deze hond moest uit het asiel!

 

Terug van onze wandeling vroeg ik heel spontaan of ik hem dat weekend mocht meenemen om te kijken hoe het thuis ging. Dat mocht en: zo gezegd, zo gedaan. Ik had thuis nog een konijn en die wilde ik natuurlijk ook tot haar recht laten komen. Ook zij, Zoë, was bij mij gekomen omdat ik het niet kan hebben dat een dier naar het asiel gebracht wordt. Luna vond het een geweldig maatje om mee te spelen, dat ging prima samen. Ze lagen zelfs naast elkaar.

 

Met Bodan was het een ander verhaal. Hij zag Zoë vooral als lekker hapje. Gelukkig had ik een grote woning met een deur tussen de keuken/hal en woonkamer en van zowel de keuken als de woonkamer een deur naar het balkon. Zo kon ik Zoë alsnog veilig vrij rond laten huppelen.

 

De dinsdag na het weekend had ik weer dienst in het asiel. Met een heel zwaar hart nam ik Bodan mee terug. Ik wilde hem liefst meteen thuis laten, want alles ging goed. Dat zei ik ook tegen de asielbaas. De reactie zowel van de baas als andere medewerkers verbaasde mij, want het was: ‘neem mee, neem mee! Je hoeft ook niets voor hem te betalen. We zijn blij als we van hem af zijn!” Zodoende ging hij weer met mij naar huis en was hij vanaf dat moment ‘mijn’ hond.

 

Ik was van Luna gewend dat alles op rolletjes liep, dat ze overal graag gezien was en graag geknuffeld wilde worden. Deze gedachte had ik ook bij Bodan, want hij zag er prachtig en schattig uit.

 

Toch binnen 2 weken vroeg ik me af: ‘Jeetje, wat heb ik hier in huis gehaald?’ Na het mooie, soepele weekend samen leek ik ineens een ‘monster’ te hebben.

 

Bojan was erg afstandelijk, continu gespannen, gromde als ik hem eten gaf, liet zich niet aaien en wilde niet spelen. De eerste keer buiten ging het goed met andere honden, hij deed niets en bleef dicht bij mij. De keer daarop vloog hij hondjes van het maat ‘konijn’ aan, pakte ze in de nek en ging schudden. Ik schrok heel erg en riep ‘Los! Los!’ waarop hij het hondje meteen losliet. Daarna kwam ik er ook achter dat hij heel fel op mannen reageerde. Zijn eerste reactie was – zonder enige waarschuwing, geen grommen, niets – op de enkel afduiken en happen.

Dat je zo geen vrienden maakt kun je je wel voorstellen.

Heb je een hond die je niet kunt aaien en die heel fel op alles reageert!  Ik stond voor een raadsel: Wat nu? EEN ding was voor mij absoluut zeker: Bodan gaat NIET terug naar het asiel! Hij blijft bij mij, wij lossen dat op.

 

 

De buren – van wie ik Zoë had overgenomen en die graag eens op Luna pasten – was ik binnen de kortste tijd kwijt, want Bodan hapte het meisje in de hand (ze aaide hem terwijl hij aan het eten was) en pakte ook hun hondje in de nek en schudde hem. Hij was continu gestrest en blafte dag en nacht. Dat werkte ook behoorlijk op mijn zenuwen en ik was continu bang voor de klachten van de buren (ik woonde in een zeer gehorige galerijwoning).

 

Ik ging op zoek naar een diervriendelijke trainingsmethode met respect voor de natuur van het dier zelf en zonder geweld om gehoorzaam af te dwingen. Hoe de toeval het wilde – vond ik een opleiding voor Tellington TTouch, ver in het Noorden. Dat sprak mij meteen aan, maar de opleiding was al begonnen. Gelukkig mocht ik via een zijweggetje en wat extra inspanning alsnog instromen.

Dat was echt de redding van Bodan en mij.

 

Wat wij daar leerden was zo verhelderend en ‘life-changing’, dat ik daar nu nog erg dankbaar voor ben. Ondanks dat we wat buiten de groep, met een gekantelde tafel ertussen, gingen zitten, was het een geweldige ervaring. Ik wist niet wat ik meemaakte. Zo veel begrip, respect, helderheid, vertrouwen en letten op elkaars grenzen…

Bodan bleef de eerste dag de HELE dag staan. Hij was zo gespannen en alert, dat hij bijna staande in slaap viel. Op mijn logeeradres hield hij mij de hele nacht wakker omdat hij het zo spannend vond. Bovendien onweerde het en daar was hij erg bang voor. Ik was dus de hele nacht bezig om hem gerust te stellen. De dag daarna paste ik al enkele rustgevende aanrakingen bij hem toe en – hij ging liggen. Hij mocht ook buiten oefeningen meedoen en op het einde van dat weekend kon de tafel een stuk opzij en ging hij rustig zitten, de boel even in de gaten houden, en daarna ontspannen liggen. Een ongelofelijke verandering vond ik dat, alleen maar door hem beter te begrijpen, zijn grenzen te respecteren, vertrouwen te geven en hem toch aan te raken.

     Zebra TTouch bij Bo

 

Ik was totaal ontroerd over de omgang van de trainster en de groep met ons. Na al die negatieve reacties tot nu toe was dat als een warm bad. Want een afwijzing van Bodan voelde voor mij ook als een afwijzing van mijzelf.  Hier waren we beiden welkom, met alles wat er is, zelfs nog nadat hij ook het hondje van de trainster te pakken had gehad.

 

Het zal je waarschijnlijk niet verbazen dat ik na deze positieve ervaring de hele opleiding deed tot Tellington TTouch Practitioner. Bodan en ik leerden van de trainers, van de andere honden en eigenaren en het meeste van elkaar.

 

Doordat de plek waar we woonden onhoudbaar werd door groeiende criminaliteit en de continue stress van Bodan besloot ik om te gaan verhuizen naar een rustige plek. De opmerking van de politie: ‘Je bent wel veilig met die hond’, werkte helemaal niet geruststellend op mij. Ik had rust nodig! Ik kon niet meer. We moesten daar weg.

 

Die plek vond ik in vorm van een piepklein huisje op een voormalig vakantiepark. Met eigen tuin, die goed omheind was. Daar konden we de oefeningen die we in de opleiding leerden prima verder oefenen en dat deden we ook.

 

Ik leerde de signalen van een hond te herkennen. Soms zo minimaal, dat ik het niet meteen zag met het gevolg, dat ook ik zelf eens Bodan’s tanden in mijn hand had. Ik leerde het verschil tussen happen en bijten. Bodan hapte alleen maar en liet dan onmiddellijk los. Hij beet zich nooit vast. Hij deed dit alleen als iemand te dicht bij hem kwam. Toch iedereen vond hem ‘de valse’ of de ‘bijt-hond’. Zodoende had ik geen contacten met mensen, hooguit afwijzend en negatief. Niemand kwam zomaar bij mij op bezoek.

 

Ik leerde van Bodan om te ontspannen als we onderweg waren – uitademen en de riem slap laten. Als ik dat niet deed werd het alleen maar erger. Wij leerden beiden vertrouwen te hebben, vooral in elkaar en dat we aankonden wat er op ons pad kwam.

 

Naast het feit dat ik geen vrienden maakte in mijn woonomgeving raakte ik ook vrienden kwijt, doordat Bodan niet welkom was. Die paar mensen die het wel aandurfden om mij te bezoeken moesten strenge aanwijzingen volgen van hoe met Bodan om te gaan, want als ze dat niet deden ging het gegarandeerd mis.

 

Niemand wilde op hem passen als ik eens langer weg was en ik een dierenpension ging het ook niet echt goed.

 

Zelfs mijn familie wilde hem liefst niet en mijn vader zei tegen mij: ’die hond maakt je eenzaam’. En toch had ik niet het gevoel dat ik een keuze had. Althans, ik had mijn keuze al gemaakt: Bodan hoorde bij mij en ik zou hem onder geen omstandigheden wegdoen. Al helemaal niet nadat ik ongeveer 1 jaar later van het asiel hoorde dat hij op de lijst stond om afgemaakt te worden. Als ik hem die dinsdag niet mee had genomen, was hij donderdag dood geweest. Dat verklaarde ook hun reactie toen.

 

Doordat Bodan en ik beiden toestonden om elkaar te vertrouwen en een band op te bouwen hadden wij een prachtige tijd samen. We gingen door met de opleiding en zowel Bo als ik werden steeds meer ontspannen en vrijer. Hij kwam aan, had meer vertrouwen in de wereld om hem heen en kon spannende situaties steeds makkelijker aan.

 

Toch bleef het altijd oppassen met andere mensen en honden. Dan merk je pas in hoeverre andere mensen jouw persoonlijke ruimte respecteren, die met een dusdanige hond gewoon groter is. Vaak is dat niet het geval en krijg je met onbegrip en venijnige opmerkingen te maken.

 

In de 5 jaren dat we samen waren heb ik veel van Bo geleerd en hij heeft mij gedurende die tijd een beter mens gemaakt. Ik ben er nu veel bewuster van dat het niet vanzelfsprekend is dat een hond graag geaaid wil worden, dat respectvolle afstand en neutraliteit veel beter werken en dat hele kleine stappen in de omgang met anderen ook al successen zijn. Ik vond het prachtig om mee te maken hoe hij steeds mooier werd, me ging vertrouwen, zelfs is gaan spelen en dat hij zichtbaar genoot. Het was en is voor mij ontroerend om het bewijs te zien, dat je werkelijk op kan bloeien in een omgeving van vertrouwen en respect. Het was zelfs alsof hij verloren tijd in zijn leven wilde inhalen door volop van plezier en levensvreugde te genieten. Hij is 13 jaar en 8 maanden oud geworden.

 

 

Achteraf gezien waren het inderdaad eenzame jaren, want hoeveel je ook van een dier houdt en hoe goed je het samen hebt, het is toch iets heel anders dan verbondenheid tussen mensen. Ik voelde me vaak afgesloten, buitengesloten en niet welkom. Vergis je niet: We hebben andere mensen nodig om ons zelf mens te voelen. Ik in ieder geval, want ik heb gemerkt, dat je door dergelijke omstandigheden dusdanig in een heel eigen wereld terechtkomt dat je de aansluiting met de rest van de wereld verliest.

Ik hou nog steeds van hem en ik ben Bo ontzettend dankbaar voor alles wat we samen hebben beleefd, voor de diepere zin die hij mijn leven heeft gegeven, dat hij mij heeft laten zien dat er veel meer in me zit dan ik zelf geloofde. Hoewel ik door Bodan vaak geïsoleerd was van andere mensen, kwam ik daardoor toch dichter bij mezelf, bij wat voor mij belangrijk is en maak ik nu betere keuzes. Het is zelfs zo, dat hij mij in omgang met vervelende mensen eraan herinnert, dat ik in sommige situaties echt wel van mij af mag bijten, want dat heeft met grenzen te maken.

 

Het is zo mooi om te ervaren dat je geliefd bent en dat je met open hart vertrouwen kan geven en ontvangen. Bo is voor altijd in mijn hart, want juist in moeilijke tijden merk je pas hoeveel kracht en potentieel je hebt en dat komt dan weer naar boven.

 

Wat heeft dit nou met eenzaamheid te maken?

 

• Je ziet niet altijd aan de buitenkant wat er aan de hand is.
• Oordeel niet te snel, je weet niet wat er werkelijk speelt. Alles heeft een reden.
• Zoals ik al zei kun je ook met een hond de aansluiting met de wereld om je heen verliezen, doordat je een eigen wereld gaat creëren, vaak zonder dat je het zelf merkt.
• In situaties waarin we ons onveilig en bang voelen kunnen ook wij mensen om ons heen ‘happen’ om iets wat we eng of onaangenaam vinden op afstand te houden.
• Een hond die zomaar, zonder waarschuwing bijt doet dat omdat hij geleerd heeft dat dit de enige mogelijkheid is om te laten stoppen wat hij eng, onprettig of pijnlijk vind. Dat gebeurt alleen als alle natuurlijke signalen om te stoppen (zoals b.v. wegkijken, weglopen, verstijven in lichaam, lip optrekken, grommen) genegeerd of zelfs met geweld gestraft worden. Net als bij eenzaamheid is dit een patroon geworden, dat automatisch in gang gezet wordt in spannende situaties. Ook eenzame mensen kunnen heel fel en onhandelbaar uit de hoek komen. Weet, dat dit alleen zelfbescherming is. Niemand wil graag gekwetst worden.
• Een hond kan niet praten. Maar een angstige en felle reactie op alles wat er in de omgeving is (of het nu mensen, auto’s, een grote tuin, speeltjes etc. is) kan een teken zijn dat hij erg geïsoleerd is opgegroeid en met al die dingen nog nooit in aanraking is gekomen. Dat is vergelijkbaar met eenzaamheid. Hoe moet je vertrouwen hebben in iets waar je bang voor bent?
• In een veilige omgeving, met liefdevolle aandacht, geduld, respect en vertrouwen is het mogelijk om op te bloeien en weer plezier in het leven te hebben. Een dergelijke omgeving vind je ook in de cursus Leef! (ter voorkoming van eenzaamheid) en Creatief Leven (bij ernstige eenzaamheid)
• Sta je toe om weer vertrouwen te hebben. Het kan tijd kosten (Bo had 1 jaar nodig voordat hij mij volledig vertrouwde), toch dan is het niet meer stuk te krijgen.
• Juist een moeilijke hond kan je grootste leermeester zijn en onverwacht potentieel laten vrijkomen.
• Ik raakte door Bo mensen kwijt en was alleen, vaak inderdaad eenzaam, toch heeft hij mij daardoor gedwongen om te kiezen wat ik zelf wil en waar ik me goed bij voel en om daar voor te gaan. De beloning was een geweldige relatie die we met elkaar hadden.
• De enige relatie die je een leven lang hebt en waar je niet uit kunt knijpen is die met jezelf. Een hond (of ander dier) kan een aanvulling zijn, maar het kan het eenzame gevoel ook juist versterken. Niets gaat boven een gezonde relatie met jezelf. Pas dan is het mogelijk om op een goede en juiste manier met anderen in verbinding te treden. Pas toen Bodan meer zelfvertrouwen had en zich veiliger voelde was de omgang met andere honden en mensen makkelijker.

 

Ik hoop van harte dat het geen afschrikkend verhaal is, maar een dat meer inzicht en hoop geeft.

 

Heb je ook een dier dat voor jou speciaal is?

Waarom ligt het je zo aan het hart?

 

 

Wil je een reactie geven? Graag hieronder in de berichtenbox.