Wanneer heb jij voor het laatst iemand om hulp gevraagd?
Hoe was dat voor jou?
Gaat het je gemakkelijk af of kost het je moeite?
Ik behoor tot de laatste categorie, want in mijn leven heb ik geleerd, of althans de overtuiging ontwikkeld, dat:
- je het beter allemaal zelf kunt doen.
- mensen zijn er toch niet voor je als je ze nodig hebt.
- het is gewoon veel stoerder en wordt gewaardeerd.
Als alleenstaande had ik hier al vaak mee te maken. Dus ploeter je een eindje aan en meestal lukt het ook. Maar wordt je er werkelijk vrolijk van? Niet echt. Meestal is het een lange en eenzame weg en niemand die je er een schouderklopje voor geeft.
Dan zit je ineens in een situatie waar je het ECHT niet helemaal alleen KUNT doen. Net als ik nu, na een knieoperatie. Je gelooft in de voorspelling van de arts; dat je na twee weken zonder krukken kunt lopen en leeft er naar toe. Twee weken is immers te overzien en met een grondige voorbereiding en vooruitdenken, kun je dat gemakkelijk uitzingen. Je dacht dan weer vrolijk rond te kunnen lopen, auto te kunnen rijden, weer te gaan werken, boodschappen doen etc. Maar dan blijkt dat de revalidatie toch langer duurt. Geen twee maar waarschijnlijk zes weken… Wat nu?
Voor mij was het alsof ik een klap in het gezicht kreeg. Het mooie beeld viel aan diggelen en ik werd eerst boos maar ook bang. Ineens moet je toegeven dat je het toch niet alleen kunt, dat je hulp nodig hebt. Dat betekent: andere mensen vragen om je te helpen.
Het is wel grappig dat, nu ik er zo met dit thema mijn maag zit, ik het overal tegenkom: in tijdschriften, boeken, gesprekken en zelfs in een film op televisie. En het komt allemaal op hetzelfde neer: het is helemaal niet erg om anderen om hulp te vragen. Sterker nog, mensen zijn vaak maar al te graag bereid om te helpen!
Waarom is dan tóch zo moeilijk om het te doen?
Het is wetenschappelijk onderzocht en bewezen, dat het veel gemakkelijker is om hulp te BIEDEN dan te vragen.
Ik zie het ook in mijn woonomgeving. We zijn bezig om een wijk te worden waar buren elkaar helpen. Uit de eerste inventarisering is al heel duidelijk gebleken dat er wel veel mensen aangeven welke hulp ze bereid zijn te bieden, maar bijna niemand vraagt om hulp.
Hoe komt dat toch?
Veelal zit het in ons hoofd. Veel voorkomende gedachten zijn:
- anderen niet tot last willen zijn.
- ervan uitgaan dat anderen al genoeg eigen problemen hebben en dan niet ook nog voor jou willen zorgen.
- angst om een NEE te krijgen en dan het gevoel te hebben te falen.
- het niet waard te zijn.
- zich zwak en kwetsbaar voelen.
- zich opdringerig voelen.
- van jezelf vinden dat je het toch echt zelf zou moeten kunnen want anders ben je dom en slap.
- je afvragen, wat je in hemelsnaam ervoor terug moet doen
- en zo kan je nog wel doorgaan, denk ik…
Is het ook allemaal waar? Natuurlijk niet!
Waarom zouden zo veel mensen anders zo vrijelijk hun hulp aanbieden? Ben je zelf niet ook blij als je een ander kunt helpen? Geeft het je niet ook een boost en een goed gevoel? Vind je het niet ook fijn en voel je je gewaardeerd als iemand jou om hulp vraagt?
Als je die hulp die je geboden wordt dan niet aanneemt, tja, aan wie ligt dat dan? Als je niet eens een poging doet om hulp te vragen zal je er ook geen krijgen. Maar dan moet je er ook niet over klagen of zielig doen.
In mijn geval heeft het ook iets met trots te maken. Gestuurd door mijn EGO (dat alsmaar zwaar wil werken om erkenning te krijgen) voel ik me verplicht om het in eerste instantie alleen te doen. Pas als ik daar moe en gefrustreerd door raak (soms ook verdrietig) neemt een ander deel van mij over. Het deel dat weet wat ik werkelijk nodig heb: HULP!
Dus ging ik het experiment aan en heb:
- gevraagd of fysiotherapie aan huis mogelijk is
- een buurvrouw gevraagd om boodschappen voor mij te doen
- een andere om mij naar het ziekenhuis te begeleiden (kan nog niet zelf autorijden)
- zelfs een klant gevraagd om mij op te halen zodat ik toch kan werken
Weet je wat er gebeurde? Alle 4 zeiden zonder te aarzelen ‘JA’.
In één geval werd ik zelfs emotioneel omdat ik het zo eng vond. En toen kreeg ik te horen: “Wat goed, dat je mij om hulp vraagt. Dat je het durfde. Ik weet hoe moeilijk het voor je is en ik doe het heel graag.”
Jij kunt het ook!
Hier 7 tips die het makkelijker maken om hulp te vragen:
- Wie ken en vertrouw je?
- Iemand bij wie je je goed bij voelt
- Vraag diegene als eerste
- Wees specifiek en duidelijk
- Wat wil je dat die ander voor je doet?
- Wat heb je precies nodig?
- Bv. “Zou je mij naar het ziekenhuis kunnen rijden?” i.p.v. “Kan je met mij naar het ziekenhuis?”
- Mensen kunnen ‘nee’ zeggen.
- Vragen staat vrij. ‘Nee’ heb je al, ‘ja’ kun je krijgen. Het is ieders eigen verantwoordelijkheid om voor zichzelf de juiste beslissing te nemen.
- Het kan zijn dat iemand geen tijd of zin heeft
- Een andere reden.
- Het heeft niets met jou te maken.
- Wees eerlijk en oprecht.
- Het is niet erg om je emoties te laten zien. Je hoeft ze niet te verstoppen.
- Je mag gerust zeggen: ”ik weet het even niet meer”.
- Aanvaard de hulp die je geboden wordt.
- Als je iets terug wilt doen, maak dat bespreekbaar.
- Wees dankbaar.
- Mensen zullen het niet doen als ze het echt niet willen.
- Sommigen vinden het fijn als je iets geeft
- Anderen zijn al blij als ze iets voor je kunnen doen en een welgemeend dank je wel krijgen
- Om hulp vragen laat waardering voor de ander zien.
- Geef de ander een kans om iets voor je te doen.
- Als je nooit om hulp vraagt of hulp steeds afwijst (hoe vriendelijk ook) zullen mensen op den duur ook geen hulp meer aanbieden. Ook zij voelen zich afgewezen.
- Geef de ander de kans om nuttig te zijn en zijn vaardigheden en kwaliteiten te benutten.
- Om hulp vragen is een teken van kracht.
- Het laat zien dat je goed voor jezelf zorgt. Je weet waar je grenzen liggen.
- Het opent ruimte (voor vriendschap, begrip, wederkerigheid, …).
- Het laat zien dat we mensen zijn en geen machines. Het is fijn om iets voor elkaar te kunnen betekenen.
Ik weet, dat ik er nog niet ben, maar wel dat ik op de goede weg zit. Zonder hulp te aanvaarden zou mijn leven nu best zwaar zijn en dat is onnodig. Het is het absoluut niet waard om jezelf zo tekort te doen door jezelf dit niet te gunnen.
Wat ga jij nu doen?