Toevallig is deze week ook de week van de overgang.
Nu zijn er heel veel overgangen in het leven.
Wij vrouwen denken bij dit woord waarschijnlijk meteen aan ‘DE OVERGANG’,
waar iedere vrouw boven de 40 vast en zeker mee te maken krijgt. Zelf zit ik er ook al mee en het is nog even uitzoeken hoe hier het beste mee om te gaan. Gelukkig heb ik er (even afkloppen) tot nu toe heel weinig tot geen last van.
Maar hier wil ik het eigenlijk helemaal niet over hebben, want – vanuit mijn specialisme – draait het bij mij veel meer om eenzaamheid en dat heeft ook alles met overgangen te maken, veelal ongemerkt…
Vaak is er een tijd van geluk, bijvoorbeeld in je vroege kindheid toen je nog alles vanuit puurheid ging ervaren en ook zo handelde. Het kan zijn dat er tijdens de eerste opgroeifase al iets ingrijpende gebeurt wat je nog niet in staat bent te begrijpen, laat staan het kunt benoemen en er een oplossing voor vinden. Hier heb je de hulp van anderen bij nodig. Krijg je die hulp en steun, dan leer je al vroeg hoe je om kunt gaan met tegenslag en kom je er weer bovenop, zonder blijvende schade. Dat helpt je ook in je verdere leven.
Heb je die steun niet, dan kan dat een behoorlijke impact hebben.
In mijn geval was een ziekenhuisverblijf op mijn 5e een dusdanig negatieve ervaring die ik pas in mijn volwassen leven het hoofd kon bieden. Toen begreep ik er niets van. Waarom mijn ouders ineens weg waren, ik helemaal in mijn eentje werd achterlaten bij een vreemde, angstaanjagende vrouw, waarom al die kinderen om me heen aan het huilen waren, waarom EEN meisje mocht bepalen of ik een spuit kreeg of niet, waarom dit meisje gemene dingen tegen mij mocht zeggen en niemand zei er wat van, waarom mij leugens werden verteld zodat ik braaf was en niets durfde te zeggen of te vragen, waarom mijn ouders mij niet kwamen bezoeken…. Dit alles zorgde ervoor dat ik me erg verdrietig, bang en wanhopig voelde. Het enige wat ik kon doen was me vastklampen aan mijn knuffel-kat om daar troost uit te putten. Het was toen al het gevoel van eenzaamheid waar ik mee aan vechten was, maar dat wist ik niet. Tot enkele jaren geleden wist ik ook niet, dat ik dit gebeurtenis nooit aan mijn ouders had verteld. Zodoende konden ze mij er ook niet mee helpen. En dat is maar EEN situatie uit mijn leven die mij met het gevoel van eenzaamheid confronteerde.
Dat was dus een overgang van een gelukkig, blij en spontaan kind naar een teruggetrokken, voorzichtig meisje dat liever op de achtergrond bleef ondanks het verlangen om lol te maken en mee te doen. Zelfs vandaag de dag doe ik dat nog soms, maar dat is wel positief aan het veranderen.
Toch zo een verandering gebeurt niet zomaar. In het leven van ieder van ons gebeuren er dingen die een meer of minder grote impact hebben. Als kind ben je je van veel dingen simpelweg niet bewust van dat het schadelijk voor je is en ben je ook nog niet in staat om op een adequate manier voor jezelf op te komen.
Zonder goede begeleiding in probleemsituaties in jonge jaren is de kans groot dat je in je verdere leven het gevoel kan hebben van eenzaamheid, je alleen en in de steek gelaten voelen, onbegrepen en buitengesloten te zijn, ‘anders’ te zijn en nergens bij te horen, mensen niet meer leuk vinden uit angst voor afwijzing en gekwetst te worden… en ga zo maar door.
De overgang uit deze negatieve cirkel is alles andere dan makkelijk, want ongemerkt verandert je denken en verander je ook als mens. Je wordt steeds negatiever, angstiger, achterdochtiger en trekt je steeds meer terug. Het domme is dat je het zelf niet eens door hebt, zo stiekem en geleidelijk aan gaat het.
Tenminste, zo verliep het proces bij mij persoonlijk. Ik trok me steeds meer terug en ging contacten vermijden. Zodoende verliep het contact met mijn familie en collega’s stroef, nam het aantal vrienden drastisch af, kwam ik in relaties terecht gekenmerkt door leugens, manipulatie en vreemdgaan en wilde ik daar niets meer mee te maken hebben. Alleen op een hutje op de hei wonen leek me prachtig. Zo ver is het wel niet gekomen, maar ik woon wel op een heerlijke natuurlijke plek op mezelf terwijl ik wel buren om me heen heb.
Wat ook kan gebeuren vanuit het gevoel helemaal alleen en onbelangrijk op deze wereld te zijn is, dat je ineens heel erg spraakzaam wordt zodra iemand je aandacht geeft. Omdat je zo lang alleen en op jezelf was, met jezelf of met je huisdier aan het praten, dat het zo een opluchting is – dat iemand interesse in je toont en naar je wil luisteren – dat je niet meer kunt stoppen. Ook dat gebeurde bij mij. Toen was ik me daar helaas nog niet bewust van en ook dat had tot gevolg dat mensen, die eerst graag wilden luisteren er op een gegeven moment genoeg van hadden en zich afkeerden. Daar sta je dan… weer alleen en verlaten.
De werkelijk grote overgang kan pas in gang worden gezet als je je ervan bewust wordt wat er nu eigenlijk aan de hand is.
Misschien krijg je het advies om naar een psycholoog te gaan om te praten (ook hier heb ik ervaring mee). Of je krijgt antidepressiva voorgeschreven. Dat kan helpen als het je naar tijdelijk gebruik lukt om je leven weer op te pakken.
Maar als eenzaamheid de dieperliggende oorzaak is van je klachten en ontevredenheid over je huidig leven, dan is er een andere aanpak voor nodig, want je hersenen zijn daardoor dusdanig veranderd dat het je in je eentje niet meer lukt om er uit te komen.
Ik dacht altijd dat ik sterk was en alles aan kon, maar wat ik over een aantal jaren ook probeerde om me gelukkiger te voelen, om mezelf meer te respecteren en beter met mezelf om te gaan, om op een positieve manier met mensen om te gaan … het lukte mij gewoon niet. Er was altijd IETS waardoor ik dichtsloeg en weer afstand nam. Een diepgewortelde overtuiging dat ik het toch niet waard ben, dat ik niets van bak en dat mensen teleurgesteld zullen zijn als ze mij werkelijk zouden kennen. Zodoende moest ik toegeven, dat het mij gewoon niet lukte om dit zelf op te lossen.
Hoe fijn is het dan als je toevallig op zo een moment tijdens een gesprek een tip krijgt die je in actie laat komen. Die actie lijdt dan tot een volgende stap en voor je het weet heb je iets gedaan waarvan je dacht dat je dit nooit zou doen.
In mijn geval was dat een cursus volgen om mijn eigen eenzaamheid aan te pakken, die specifiek op dit onderwerp is toegespitst. De volgende stap was de opleiding tot Specialist Eenzaamheid volgen en afronden en vervolgens anderen hierbij te helpen, want het ligt mij erg aan het hart om mijn weg en kennis hieromtrent te delen zodat er veel meer mensen deze vicieuze cirkel kunnen doorbreken.
Ja, het is spannend.
Ja, het is eng.
En ja, het kan je zoveel opleveren waar je niet eens van durft te dromen.
Je bent zelf naar dit eiland vertrokken, dus kun je er ook weer van af komen.
Er is een belangrijk verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn. Alleen zijn hebben we zelfs nodig, het kan erg helend zijn. Eenzaamheid maakt ziek. De eerste stap is daarom weer te leren om op een comfortabele manier alleen te zijn. Van daar uit zal stap voor stap een nieuwe wereld voor je opengaan.
- Verlang jij naar meer zelfvertrouwen, een positiever beeld van jezelf en om weer verbinding met andere mensen aan te durven gaan?
- Lijkt het steeds dichtbij en zodra je een stap wilt nemen toch weer onbereikbaar?
- Durf jij nu de stap te zetten en de overgang aan te gaan die je daar werkelijk gaat brengen?
Neem dan contact met mij op. Ik sta in de startblokken om je erbij te helpen.
Dat kan via het contactformulier op de website www.vrouwinkracht.nl of via mail: kathrin@vrouwinkracht.nl.