Vind je het ook zo moeilijk om jezelf te laten zien? Om tevoorschijn te komen uit je isolement?
Ik kan je vertellen dat ik er nog steeds moeite mee heb. Het is toch elke keer een soort van nieuw begin en dat is doodeng. Je weet nu tenminste dat je jezelf goed kunt beschermen, hoe je mensen op afstand houdt zodat niemand je pijn kan doen, hoe je leven er uit ziet met eenzaamheid. Je bent het inmiddels gewend en weet hoe het voelt ook als het niet leuk is of zelfs pijn doet. Maar je weet wat je hebt.
Wat gaat er gebeuren als je een stap uit je veilige muur vandaan zet?
Dan word je ineens voor eventjes zichtbaar – oh mijn God! Doodeng!
Ik had een tijdje geleden zelfs in mijn tuin een toren gebouwd (zie foto) om ermee te oefenen om me rondom beschermd en verborgen te voelen en om af en toe uit de opening te kijken, een kleine stap over de drempel te zetten en meteen terug totdat het voor me veilig voelde om er helemaal uit te stappen. Zelfs in mijn eigen tuin voelde het als een grote uitdaging, want het was confronterend.
Op deze manier voelde ik ook heel duidelijk hoe beknellend dat is, benauwend. Er is geen ruimte om te groeien. Vooral niet als ik de muur steeds zo hoog opstapelde dat niemand mij van buitenaf kon zien. Ik zag zelf niets behalve grijze stenen. Elke steen is weliswaar anders en op zich mooi, maar – zeg nou eerlijk – is dat alles wat je voor je leven wenst? Elke dag hetzelfde zien, hetzelfde horen, hetzelfde ruiken en elke dag letterlijk tegen een muur aan praten?
De dag kwam dat ik er werkelijk genoeg van had en ernaar snakte om iets anders te zien. Zo begon ik voorzichtig over een periode van een week mijn toren steen voor steen, laag voor laag van binnenuit af te breken. Wat was dat bevrijdend! Met elke steen voelde ik de angst voor kwetsbaarheid maar ook kracht, ruimte en vrijheid die me makkelijker liet ademen.
De stenen heb ik nog. Ze herinneren me eraan dat ik de keuze heb: wil ik de toren weer oprichten of leven in vrijheid en met uitzicht om me heen?
Heb je je niet lang genoeg verstopt?
Ik geloof niet dat je dit werkelijk wilt. Misschien lijkt het nu het veiligst en heb je even tijd nodig om te herstellen, maar uiteindelijk is het belangrijk om dit zelfgekozen isolement te verlaten en stap voor stap weer tevoorschijn te komen.
Elke nieuwe stap is eng. Elke keer weer. De angst daarvoor kan ik niet van je af nemen, maar ik kan je wel bijstaan en een stuk met je mee gaan.
Dat doe ik tijdens het REISprogramma ‘Dag eenzaamheid. Hallo LEVEN! Stap voor stap zeg je het gevoel van eenzaamheid DAG en omarm je het leven weer zodat je volmondig roept: Hallo LEVEN. Gedurende het hele programma ben ik jouw Gids die je begeleidt en over obstakels heen helpt zodat je jouw reisbestemming ook echt bereikt.
Ben je benieuwd naar hoeveel kracht in jouw zit?
Let’s go….
Klik hier voor meer informatie over de REIS.
Vind je jezelf te groot, te klein, te onbeduidend, te raar, te anders of wat dan ook om jezelf te laten zien? Niets is het waard om je klein te houden. Ter inspiratie de winnaar(es) van het Eurosongfestival 2014… https://www.youtube.com/watch?v=ToqNa0rqUtY RISE LIKE A PHOENIX!